Yine, Yeni, Yeniden Mim :)

*Resim Alıntıdır.

Haha gören de onlarca mim yazdım sanacak ama üst üste ikinci olduğu için böyle bir başlık uygun gördüm. Olamaz mı? Olabilir.
Neyse gelelim mimin konusuna ''Evde yalnız kalınca ne yaparsınız?'' Beni mimleyen aynı zamanda mimin yaratıcısı Uzun Saçlı Kel Adam'a namı değer Uska'ya çok teşekkürler :)

Ama bu mim beni zorlayacak gibi çünkü yalnız kaldığımı hiç hatırlamıyorum :) Gerçekten ama. Bizim evde hep birileri vardır. Hiç boş kalmaz neredeyse. Zaten bir kaç yıldır babaannem de bizde yaşıyor ve dışarı çıkamıyor mecbur kalmadıkça. Yatalak değil ama yemeğini falan yapamaz yanında birinin kalması lazım yani. O biri de tahmin edebileceğiniz gibi ben oluyorum :) Edemediniz mi yoksa? Neyse önemli değil :)
O yüzden bu yazıyı ''Babaannemle yalnız kalma, ablamla yalnız kalma...'' gibi saçma başlıklar altında yazacağım ^^

Ama yalnız kalmak konusunda iki kelam edeceğim tutmayın beni :p
Aslında hiç yalnız kalmadığım kadar var çünkü hiç sevmem kendisini. Çok arkadaşı olan, sosyal biri değilim. İnsanlarla fazla muhabbet de kurmam. Kendi kendime takılsam bile yanımda birileri olsun :) Ben İnternet'te takılayım ama başkası da olsun. Saçma değil mi? Evet, saçma :/
Buraya kadar yazdıklarım girizgahtı. Asıl kısma geçeyim müsaadenizle :)

Şimdi tipik yalnız kalma hikayesi anlatayım ki bu babaannemle yalnız kalma olur. Evde başka kimse olmadığından babaannemi de etkisiz eleman kabul edersek yalnız kalmış oluyorum. Olmuyor muyum yok? Neyse :)
Sabahleyin annemgil gideceğinden babaanneme ve eve bakmam için erkenden kaldırırlar. Öyle 12'lere kadar uyuma yok yani bende :) Zaten biz genel olarak erken kalkan bir aileyiz en geç ben kalkarım ben de 8'de kalkarım :) Düşünün yani halimizi :) Hele bir ablam var aslında kendisini çok sevsem de bu huyuna gıcık oluyorum ! Kendi uyanır uyanmaz yataktan kalkıverir. Öyle bir insan düşünebiliyor musunuz? Yav hiç mi uyumadın da kalkıveriyorsun? Benim de hemen kalkmamı ister. Yani günüm bi sinir krizi, bi cinayet planlarıyla başlar :) Kahvaltıyı etmiş olurlar çıkacakları için babaannem de yiyor olur. Bana ''Kahvaltını yap, bulaşıkları hallet...) gibi klasik anne haliyle işleri sayar ve çıkarlar. Ha söylemeyi unuttum bir de hep çamaşır yıkanmış olur ve onları sermemi ve kuruyunca toplamamı sıkı sıkıya tembih eder annem. Onlar gidince ben TV'yi açarım ve her nedense hep gözüm takılır ve uzun süre TV izlerim. Sonra çay soğumuş falan olur. Sofrayı toplarım ve yeniden sofra kurarım :) Bu arada babaannem sürekli çağırır ve defalarca annengil nereye gitti, bana su ver (su yanı başında), sofrayı kaldır, masayı kaldır, bak şu çınara nasıl sallanıyor... ve daha bilumum saçma sebeplerle beni çağırır. Hatta hiç bir sebep yokken çağırır, giderim söyleyecek bir şey bulamaz ve güler :) Sanırım hiç de etkisiz eleman değil demi? Neyse nerede kalmıştık? Kahvaltı yapmıştım en son. Sofrayı toplamadan bilgisayarın başına geçerim. Biraz takılıp sofranın birazını toplarım. Sonra biraz daha takılıp sofranın diğer yarısını toplarım :) Sonra mutfağı toplarım. Çamaşırları sererim (bazen de sermem kkk) Sonra yine bilgisayar :) Sıkılınca TV'yi izlemeye başlarım. Bir süre izlerim ondan da sıkılınca uykum gelir oraya uyuyuveririm :) Gözlerimi açtığımda annemgil gelmiş olur ve ''Sen yine mi uyuyorsun?'' derler :) Muhtemelen çamaşırları toplamamışımdır, arada öğle yemeğini atladık demi? Öğle yemeğinden sonra mutfağı da toplamamışımdır. Annem biraz söylenir, sonra ablamla tartışırız. Zaten sonra da akşam olur :) Herkes eve gelir. Herkes dediysem evde bir ordu yaşadığını düşünmeyin :) Babam, annem, ablam, erkek kardeşim ve ben. Ah bir de babaannem :) Bi tane daha ablam var ama o evli ve bir de dünyalar tatlısı ve dünyalar şişkosu bi yeğenim var :)
Sizce günüm nasıl geçiyormuş? Evlat olsam sevilmem demi? :) Ama artık annemin dediklerini yapmaya özen gösteriyorum.

Ama bir kere yalnızlığı gerçekten çok kötü hissetmiştim. Babam ameliyat olacaktı ayağı kırıldığı için. Babaannem ve ben hariç herkes oraya gitti. Ben zaten babam yüzünden kötüyüm. Berbat hissediyordum çok iyi hatırlıyorum. Yaptığım tek şey, dolapla oda arasında gidip gelmekti. Çok duygusuz biri olmama rağmen içimden sürekli ağlamak geliyordu. İtiraf ediyorum, ağladım da... Ama ağlamak iyi geldi TV'yi falan açınca kafam biraz dağıldı. Ama ablam ve kardeşimin eve gelmesi beni ne kadar mutlu etti anlatamam. Tabi onlara bir şey çaktırmak yok :) Sanırım yaşadığım en mutlu anlardan biriydi, size saçma ya da basit gözükebilir ama içime bir huzur dolmuştu.

Son olarak da ablamla yalnız kalmamız var. Kii bu en güzel olanı :D O tam olarak beni tamamlamak için benim ablam olmuş. Ben yemek yemesini çok severim ama onların deyimiyle açlıktan ölsem kalkıp yemek hazırlamam. Yo zaten hazır olan yemekten bahsediyoruz, kalkıp ısıtmam :) Ama ablam bu konuda hiç erinmez. Mesela sürekli çay yapma durumu vardır bisküviyle yeriz. Kahve yapar, mısır patlatır, tarhana kızartır. Sevdiğimiz yemekleri yapar :) Hele bizim bir gece sefamız vardır. Gecenin köründe ablam yine yapar bir şeyler ve son zamanlarda hep biz bir şey yerken babam uyanıyor. Hep bizi basıyor :D Ona da veriyoruz bir şeyler sonra :) Yani ablamla yalnız kalmalarımız güzel geçer :)

Bakın ne kadar da ailesine düşkün biriyim. Üniversitede onlardan ayrılmak zorunda kalırsam (ki büyük ihtimalle öyle olacak) ne yaparım bilemiyorum :( Çünkü lisenin ilk iki haftasını ilçede yatılı okumuştum. Dediğim gibi sadece iki hafta sürdü :) Anlayın artık :) O da telefonlarımızı almışlardı hafta sonuna kadar vermediler. Bu yüzden beni buradan alın demem bir hafta işlerin halledilmesi yine bir hafta, ailemin değerini anlamam paha biçilemez :)

Neysee, ben yine çok konuştum. Son olarak mimi paslayayım da bana müsaade :)

Puella, bilincimin altında kalanlar, Uzakdoğu Sevdalısı ve I'm Bored
Kolay gelsin :)